Ja, eindelijk. Het kon weer. Een paar jaar moest iedereen de gezamenlijke seideravond missen.
Ingaande Sjabbat 15 april kwamen we eindelijk weer bij elkaar om te vertellen over de uittocht. Het gaat niet alleen om de uittocht, het gaat ook om het vieren dat we – door de uittocht – in staat waren om een volk te worden, in vrijheid.
Bij binnenkomst in onze vertrouwde stek, de Bernhard Cohen sjoel, stonden de tafels weer prachtig gedekt klaar. Aan het eten werd de laatste hand gelegd. Achter de coulissen was er hard gewerkt om weer te zorgen voor een ouderwetse seider.
Het kon niet anders of de seider begon met ….. bijpraten. Sommige mensen hadden we al lang niet gezien, behalve in een paar Zoom-sessies. Daarnaast konden we gelukkig nieuwe mensen ontvangen, mensen die wel vertrouwd waren met de seider, maar niet met de onze.
De bijna jongste leden, Hava en Sarai, zongen de vragen, waarom deze avond anders is dan andere avonden, goed voorbereid en muzikaal. De antwoorden kwamen van Bert, met Daan aan zijn zijde. Zij leidden de avond, en dat betekent niet droog alles vertellen, maar levendig en in verhalen gevat.
Een goede en sfeervolle avond betekent ook smaakvol eten. Even weer wennen aan de smaak van de matses, maar er was erg veel lekkers gemaakt, zodat de smaakpapillen niet bleven hangen in het droge van de matse en het bittere van het maror.
In vele opzichten voldaan ging het gezelschap uit elkaar. Hopelijk het startpunt van weer vele mooie Masorti – activiteiten in de sjoel.